اتصال به اینترنت و کار کردن در فضای آن، به ظاهر ساده و راحت است اما اگر اشکالی در این ارتباط به وجود بیاید، می فهمید که نه فقط پای مودم و کامپیوتر بلکه پای چند دستگاه در میان است که در کنار هم، امکان اتصال به اینترنت را فراهم می‌کنند.
مودم‌ها، روترها، اکسس پوینتها و سوئیچ‌ها، هر چند مشابه و نزدیک به هم ولی هر کدام کارکرد متفاوتی در ایجاد شبکه و اتصال شما به اینترنت دارند. اگر بخشی از کار شما به اینترنت پیوند خورده است باید این دستگاه‌ها و تفاوت آنها را بدانید تا در صورت بروز مشکل در شبکه اینترنت خود زودتر به راه حل و حل مشکل برسید.
مودم، روتر، اکسس پوینت و سوییچ را بشناسید
1. مودم
مودم مخفف “Modulator-Demodulator” است. این یک جزء سخت افزاری که به لپ تاپ، کامپیوتر یا دستگاه دیگری مانند روتر یا سوئیچ اجازه می‌دهد تا به اینترنت متصل شود. این دستگاه یک سیگنال آنالوگ را از یک سیم تلفن یا کابل به داده‌های دیجیتال تبدیل می‌کند؛ به طوری که یک کامپیوتر می‌تواند آنها را تشخیص دهد. از سوی دیگر، داده‌های دیجیتال را از یک کامپیوتر یا دستگاه دیگر به سیگنال آنالوگ تبدیل می‌کند که می‌تواند از طریق خطوط تلفن استاندارد یا کابل ارسال شود.
اولین مودم‌ها “dial-up” بودند، به این معنی که برای اتصال به یک ISP باید یک شماره تلفن را شماره گیری می‌کردند؛ همان صدای آشنایی که ما از نخستین مودم‌ها و اتصال به دنیای اینترنت به یاد داریم. این مودم‌ها روی خطوط تلفن آنالوگ استاندارد کار و از همان فرکانس تماس‌های تلفنی استفاده می‌کردند و در نتیجه حداکثر سرعت انتقال داده آنها را به 56 کیلوبیت بر ثانیه محدود می‌شد. مودم‌های Dial-up همچنین نیاز به استفاده کامل از خط تلفن محلی داشتند، به این معنی که تماس‌های صوتی اتصال اینترنت را قطع می‌کردند.
مودم‌های مدرن معمولاً مودم‌های DSL یا کابلی هستند که به عنوان دستگاه‌های “باند پهن” شناخته می‌شوند. مودم‌های DSL روی خطوط تلفن استاندارد کار اما از محدوده فرکانس وسیع‌تری استفاده می‌کنند. این امر اجازه می‌دهد تا سرعت انتقال داده بالاتری نسبت به مودم‌های شماره گیری داشته باشند و تداخلی در تماس‌های تلفنی ایجاد نکنند.
مودم‌های کابلی، داده‌ها را از طریق خطوط تلویزیون کابلی استاندارد، که معمولاً کابل‌های کواکسیال هستند، ارسال و دریافت می‌کنند. اکثر مودم‌های کابلی مدرن از DOCSIS (مشخصات رابط سرویس داده روی کابل) پشتیبانی می‌کنند که روشی کارآمد برای انتقال اطلاعات تلویزیون، اینترنت کابلی و سیگنال‌های تلفن دیجیتال از طریق یک خط کابلی است.
از آنجایی که یک مودم سیگنال‌های آنالوگ را به دیجیتال و بالعکس تبدیل می‌کند، ممکن است یک ADC یا DAC در نظر گرفته شود. اتصالات فیبر نوری به مودم احتیاجی ندارند زیرا سیگنال‌ها از ابتدا تا انتها به صورت دیجیتالی منتقل می‌شوند.
2. اکسس پوینت
بیشتر بخوانید: راهنمای خرید مودم خانگی – معرفی 5 مدل از بهترین مودم های خانگی
اکسس پوینت که ترجمه لغت لغت آن می‌شود نقطه دسترسی، دستگاهی مانند روتر بی‌سیم است که به دستگاه‌های بی‌سیم اجازه می‌دهد تا به یک شبکه متصل شوند. اکثر اکسس پوینتها دارای روترهای داخلی هستند، در حالی که بقیه باید به یک روتر متصل شوند تا دسترسی به شبکه را فراهم کنند. در هر صورت، اکسس پوینتها معمولاً به دستگاه‌های دیگر مانند سوئیچ‌های شبکه یا مودم‌های باند پهن متصل می‌شوند.
اکسس پوینتها را می‌توان در بسیاری از مکان‌ها، از جمله خانه‌ها، ادارات و مکان‌های عمومی‌پیدا کرد. در اکثر خانه‌هاُ اکسس پوینت یک روتر بی سیم است که به یک مودم DSL یا کابلی متصل است. با این حال، برخی از مودم‌ها ممکن است دارای قابلیت‌های بی سیم باشند که خود مودم را به اکسس پوینت تبدیل می‌کند. کسب‌وکارهای بزرگ اغلب اکسس پوینت‌های متعددی را تعبیه می‌کنند که به کارمندان اجازه می‌دهد به صورت بی‌سیم از مکان‌های مختلف به شبکه مرکزی متصل شوند. اکسس پوینت عمومی را می‌توان در فروشگاه‌ها، کافی شاپ‌ها، رستوران‌ها، کتابخانه‌ها و مکان‌های دیگر یافت.
در حالی که اکسس پوینتها معمولاً دسترسی بی سیم به اینترنت را فراهم می‌کنند، برخی از آنها فقط برای دسترسی به یک شبکه بسته در نظر گرفته شده‌اند. به عنوان مثال، یک کسب و کار ممکن است اکسس پوینت ایمن را برای کارمندان خود فراهم کند تا بتوانند به صورت بی سیم به فایل‌ها از سرور شبکه دسترسی داشته باشند.
همچنین، اکثر اکسس پوینتها دسترسی Wi-Fi را فراهم می‌کنند، اما این امکان وجود دارد که یک اکسس پوینت به یک دستگاه بلوتوث یا نوع دیگری از اتصال بی سیم وصل شود و هدف اتصال به اینترنت نباشد که مورد نادری است و هدف اکثر اکسس پوینتها فراهم کردن دسترسی به اینترنت برای کاربران است.
اصطلاح “اکسس پوینت ” اغلب مترادف با ایستگاه پایه استفاده می‌شود، اگرچه ایستگاه‌های پایه از نظر فنی فقط دستگاه‌های Wi-Fi هستند. همچنین ممکن است به اختصار AP یا WAP (برای نقطه دسترسی بی سیم) گفته شوند. با این حال، WAP معمولاً به اندازه AP استفاده نمی‌شود زیرا WAP مخفف نقطه دسترسی بی سیم است.
3. روتر
روتر یک دستگاه سخت افزاری است که ترافیک بین شبکه‌ها و دستگاه‌ها را هدایت می‌کند. بسته‌های داده ورودی را از یک شبکه دریافت و آنها را به دستگاه مقصد در شبکه محلی یا شبکه بعدی هدایت می‌کند. روتر همچنین می‌تواند گزارش فعالیت‌ها را نگه دارد، فایروال اجرا کند و شبکه را برای اولویت‌بندی ترافیک و دستگاه‌های خاص مدیریت کند.
روترهای خانگی از DHCP برای تخصیص آدرس IP به هر رایانه و دستگاه موجود در شبکه استفاده می‌کنند. یک روتر معمولی خانگی شامل چند پورت اترنت برای وصل کردن کامپیوترها و سایر دستگاه‌ها می‌شود، اما شبکه‌ای که روتر ایجاد می‌کند به تعداد پورت‌های آن محدود نمی‌شود. اتصال یک سوئیچ (یا چندین سوئیچ) به یک روتر می‌تواند تعداد دستگاه‌هایی را که می‌تواند به شبکه متصل شوند، افزایش دهد و هم چنان همه توسط روتر مدیریت می‌شوند.
بسیاری از روترهای خانگی نیز شبکه‌های (Wi-Fi) ایجاد می‌کنند که امکان دسترسی بی سیم به یک LAN را فراهم می‌کند. با وجود این که برخی از روترهای خانگی ارائه شده توسط ISPها دارای یک مودم داخلی نیز هستند اما همچنان باید به این نکته توجه کرد که مودم‌ها و روترها دو عملکرد متفاوت دارند.
یک مودم، سیگنال دیجیتالی یک شبکه کامپیوتری را به فرمتی تبدیل می‌کند که می‌تواند از طریق خطوط تلفن یا کابل برای اتصال به اینترنت استفاده می‌شود، منتقل شود. به یک مودم یک آدرس IP توسط ISP اختصاص داده می‌شود. یک روتر تمام ترافیک داده‌ها را در یک شبکه مشخص شده، بین رایانه‌های فردی و اینترنت گسترده‌تر هماهنگ می‌کند که برای این کار هم به مودم احتیاج دارد.
روترهای اصلی چیست ؟
بزرگترین و قدرتمندترین روترها، روترهای اصلی نامیده می‌شوند و با ارسال اطلاعات به سراسر جهان، ستون فقرات اینترنت را مدیریت می‌کنند روترهای خانگی کوچک ترافیک بین کامپیوترهای موجود در شبکه محلی (LAN) و اینترنت را هماهنگ می‌کنند. داده‌های ارسال شده از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگر در سفر خود از طریق اینترنت از تعداد زیادی روتر عبور می‌کند.
4. سوئیچ
سوئیچ برای شبکه کردن چندین کامپیوتر با هم استفاده می‌شود. سوئیچ‌های ساخته شده برای بازار مصرف معمولا جعبه‌های کوچک و مسطح با 4 تا 8 پورت اترنت هستند. این پورت‌ها می‌توانند به کامپیوتر، مودم‌های کابلی یا ADSL و سایر سوئیچ‌ها متصل شوند. سوئیچ‌های سطح بالا می‌توانند بیش از 50 پورت داشته باشند و اغلب روی رک نصب می‌شوند.
سوئیچ‌ها نسبت به‌هاب‌ها پیشرفته‌تر و نسبت به روترها توانایی کمتری دارند. برخلاف هاب‌ها، سوئیچ‌ها می‌توانند ترافیک ورودی و خروجی هر پورت را محدود کنند تا هر دستگاه متصل به سوئیچ دارای پهنای باند کافی باشد. به همین دلیل، می‌توانید سوئیچ را به عنوان یک «هاب هوشمند» در نظر بگیرید.
با این حال، سوئیچ‌ها قابلیت‌های فایروال و گزارش‌گیری را که روترها دارند، ارائه نمی‌کنند. روترها را اغلب می‌توان توسط نرم‌افزار پیکربندی کرد (معمولاً از طریق یک رابط وب)، در حالی که سوئیچ‌ها فقط بر اساس طراحی سخت‌افزاری خود، کار می‌کنند.
